Technologie
Ik zit met mijn ouders aan tafel als mijn vader iets te binnenschiet. Ik moet hem helpen een app te installeren. En niet zomaar een app, nee, een zogenaamde tracking app voor hun nieuwe hond. Aangezien ze besloten hebben de jonge pup maar mee te nemen op hun vakantie naar Italië en Tinus zo ondeugend is als de neten, hebben ze een apparaatje besteld met een GPS-systeem erin. Met dat apparaatje aan haar halsband kunnen ze op een app precies zien waar ze zich bevindt, mocht ze in een van haar gekke buien het Gardameer overzwemmen.
Maar ja, daarvoor moeten ze wel die app hebben. Mijn vader haalt een klein pakje tevoorschijn met op de voorkant een afbeelding van een olijke beagle. Hij vouwt de handleiding open en leest langzaam en luid: “Als het lampje eerst rood brandt en daarna groen, ben je wél verbonden met een netwerk maar heb je géén GPS-signaal. Als het lampje eerst groen brandt en daarna rood-”
Mijn moeder valt hem zonder op te kijken van haar iPad in de reden. “Doe dat ding nou maar in de lader, anders zit je morgenochtend nog te lezen.”
Mijn vader wappert beledigd de instructie voor haar gezicht. “Zeg eh, be my guest he!”
Om verdere escalatie te voorkomen (want het gaat altijd hard als er technologische uitdagingen in het spel zijn) stel ik voor dat mijn moeder alvast de app probeert te vinden op de iPad. Mijn vader priegelt intussen met het kabeltje van de tracker (“Kan deze er met beide kanten in?” Ja pap, het is een USB-c) en moppert dat je er bij dit soort dingen altijd alleen het snoertje en nooit de oplader bij krijgt. Ik loop naar de kast en geef hem er een uit onze rommella vol snoertjes en opladers.
Mijn moeder heeft in de App Store de apps Tractive GPS voor kat en hond en Tractive Dog Walk gevonden. Ze weifelt welke van de twee ze moet hebben.
“We hebben hem bij bol.com besteld,” zegt mijn vader behulpzaam.
Nee pap, dat maakt niet uit hiervoor.
Wanneer mijn moeder de juiste app probeert te installeren verschijnt er een foutmelding. De iPad, een cadeau voor mijn moeders 50e verjaardag en daarmee inmiddels toch al wat verouderd, moet voor deze app worden bijgewerkt naar iOS 14. En dat kan niet, hij is te oud. Mijn vader kermt van ellende, Tinus knort goedkeurend in haar mand.
Poging twee, de telefoon van mijn moeder. Deze staat zo vol met foto’s (een eindeloze stroom van vakantiefoto’s en wooninspiratie van Pinterest) dat er geen ruimte vrij is om nieuwe apps te installeren.
“Haal morgen een nieuwe telefoon,” adviseert mijn vader. Mijn moeder zegt snibbig dat ze dat allang van plan was.
Dan toch maar mijn vaders telefoon. Geduldig kijkt hij toe hoe het percentage van de installatie voortkruipt naar 100%.
“Ik kan nu gewoon op ‘openen’ klikken toch?”
Ja pap.
“Welkom bij Tractive!” leest hij triomfantelijk van het scherm.
Tijd om Tinus als huisdier aan de app toe te voegen. Ik weet uit ervaring dat dit soort zaken sneller gaan als ik het voortouw neem, dus ik begin snel op het telefoonscherm te tikken. Mijn vader kijkt gedwee mee, maar moet vreselijk lachen als ik in mijn haast per ongeluk “Tonud” type in plaats van Tinus.
“Tonud, hoor je dat Tinus! Je heet vanaf nu Tonud.”
Tinus strekt zich nog eens uit, niet onder de indruk van haar nieuwe naam.
“Veel plezier, hier gaan we!” kirt de app.
